Movie reviews of Bart Verhoeven

Haarscherpe, prachtig geschoten zwart-wit beelden nemen je mee in een rouwproces van een familie die ook nog eens op de vlucht is. Review

Head South is een vermakelijke, rauwe coming of age met de juiste energie. Op het randje van feelgood, maar toch net niet. Wie wilde er vroeger nu niet in een band spelen? Review

Rei krijgt het niet voor elkaar om binnen de 189 minuten die de film duurt, een emotionele band op te bouwen met de personages. Daarnaast ben je geregeld zeeziek van de camerabeelden. Jammer, want op zich is de potentie in deze film wel zichtbaar. Review

Grey Bees is een krachtig, psychologisch oorlogsdrama. Je ziet niets van de oorlog in de Donboss, maar juist ook weer wel. Hoe neutraal te blijven in een troosteloos gebied, waarin ze jou sowieso als vijand zien. Review

Zo is die namelijk ook voorspelbaar. Het mooie kleurgebruik is nog het benoemen waard, mede door de vale kleuren. Review

La Parra start sterk, maar weet dat niet vast te houden. De troosteloosheid en uitzichtloosheid straalt van alles af, net als de wanhoop. Alleen is het jammer dat je als kijker die wanhoop niet voelt. Review

Eco Village geeft lange tijd een camping vibe, maar is ook vaag. Het vreemde en onverwachtse einde doet je beseffen dat niets is wat het lijkt. Heerlijk is de vunzige humor. Review

Ga zo door Stefanie Kolk, want met haar eerste speelfilm Melk, levert ze een sterk regiedebuut af over een onderwerp dat niet alledaags is. Ingetogen maar emotievol en uiteindelijk ook ruimte voor luchtigheid. Review

Bijt is een niet alledaagse film, die traag start, maar zich ontwikkelt tot een film in een film. Zeer overtuigend acteerwerk en een verhaal waarin genoeg te ontdekken valt. Zet je schrap! Review

Rapito is voor de liefhebbers van historische Italiaanse melodrama’s. Een aangrijpend verhaal dat nooit zo aanvoelt, mede omdat ze teveel op de emoties van de kijkers in willen spelen. Review

Het verhaal zelf was moeilijk te doorgronden. Pas de laatste twintig minuten van deze 146 minuten durende film, valt alles enigszins op zijn plek. Review

Fictie en werkelijkheid zijn verweven in Future Me, net als passie en obsessie. Een ongemakkelijke, maar ook intieme, schizofrene, therapeutische biopic van en over een nog jonge talentvolle regisseur. Review

Meerdere genres komen samen, waarbij de komische ondertoon erg prettig is. Door de speelduur is deze alternatieve western alleen wel wat saai, mede door het vele overbodige beeldmateriaal. Review

Een breekbare coming of age die laat zien wat groepsdruk met tieners doet. Pijnlijk en confronterend, voor tieners, maar ook voor ouders. Alweer een regisseur (Molly Manning Walker) met een sterk regiedebuut! Review

Overheid, kijkt u mee naar De Vaandeldrager Vijf. Deze humoristische, maar tegelijkertijd serieuze telefilm over het Toeslagenschandaal is een emotionele noodkreet. Daar kunt u van leren. Review

Triq Salama is een feelgood die je met een glimlach achterlaat. Review

Vincent Doit Mourir bevat veel goed getimede humor, maar te weinig spanning. Vergelijkbaar met apocalyptische zombiefilms, maar toch een beetje anders. Review

Heel de documentaire is sowieso rustgevend. Alsof je zelf als patiënt in de boot bent en ook de begeleiding krijgt. Al moet gezegd dat het wel een repetitief verhaal is, dat bijna twee uur duurt. Review

In Dearest Fiona zie je beelden die uit een andere tijd komen dan de brieven die men tot de kijker brengt. Dat werkt verwarrend. Daarnaast is de speelduur van twee uur te lang om de kijker te kunnen blijven boeien. Review

The Old Oak is weer zo een typische Ken Loach film, waarin kritiek op de maatschappij overduidelijk aanwezig. Toenadering zoeken tot elkaar blijkt moeilijk, maar is niet moeilijk als we beginnen met luisteren naar elkaar. En wat een krachtig einde. Review

Een warme en tegelijkertijd rustgevende film zonder al te veel te weten te komen over Hirayama zelf. Review

Jippie No More! tovert simpelweg een lach op je gezicht. Dat kan haast niet anders. De filmverrassing van het jaar. Alles wat een feelgoodfilm moet hebben en een van de betere Nederlandse feelgood films in jaren. Review

Le Pot-Au-Feu is zonder twijfel de lekkerste film van het jaar. Alles sfeervol gefilmd en een overvloed aan lekker eten en drinken. Zoveel eten zelfs dat men te weinig tijd had om het verhaal tot in perfectie uit te werken. Review

In Le Règne Animal zie je magisch realisme, waarin werkelijkheid en fictie samenkomen. Als kijker zie je het onbestaanbare, maar diep van binnen weet je dat het echt kan zijn, zij het in een andere vorm. Review