Filmrecensies van Paul Hauer

Door het mijden van alle denkbare clichés creëert hij opnieuw een eigenzinnige film die op zijn manier angstaanjagend is. Waar het verhaal van Hereditary soms lastig te volgen was, is Midsommar een stuk rechtlijniger en duidelijker.

Het is een exacte kopie van de iconische klassieker uit 1955 waar in tegenstelling tot de eerdergenoemde remakes haast geen vernieuwing in te bespeuren is.

Ondanks dat er weinig vernieuwing is, slaagt men er toch in om een onderhoudende film te creëren. Annabelle Comes Home is in dezelfde opzet als The Conjuring gemaakt en voelt in tegenstelling tot de voorgaande delen dan ook echt aan als een onderdeel van de inmiddels toch wel populaire franchise.

Thunderdome Never Dies is een solide documentaire die iets meer inzicht geeft over hoe Thunderdome is ontstaan en uitgroeide tot het bekendste hardcore-feest in Europa.

Maar Spider-Man: Far From Home dankt het succes ook aan het vlotte en bij vlagen komische verhaal en bovenal aan de fantastische special effects en de verbluffende CGI-animaties.

Door het solide acteerwerk is In the Shadow of the Moon zeker een kijkbeurt waard, want ondanks dat het een Science Fiction/thriller is, gebeurt er op het vlak van special en visual effects bijzonder weinig. Daarentegen is het verhaal wel enorm interessant en zorgt een goede plotwending in de slotfase voor een voldaan gevoel.

Ravenswood is een simpele horrorfilm hoewel de make-up en visuele effecten verrassend genoeg van een goede kwaliteit zijn.

De goede mix van spanning en drama maakt Wisting onderhoudend en ik vloog met gemak door de eerste 10 afleveringen heen. Het overtuigende acteerwerk, maar ook de settings dragen hieraan bij. Naast de zorgvuldig gekozen decors spelen veel fragmenten zich ook af in het landschap van het koude doch betoverende Noorwegen.

De film is zielloos en totaal niet spannend.

Dat een vermeende verboden liefde zoals dat van Carmen & Lola helemaal niet verkeerd is. En met dank aan niet alleen de stijlvolle settings, maar ook aan het overtuigende acteerwerk komt die boodschap goed over.

Richards had wellicht de grootste moeite om een duidelijke richting te kiezen, want Reborn kan net zo goed als een familiedrama worden gecategoriseerd. En dan niet een al te beste gezien het feit dat het acteerwerk flink wat te wensen overlaat.

Maar alles in Halloween at Aunt Ethel’s is dan ook zwaar overdreven. Iets dat de film van Mazzaferro ook zo leuk maakt. De jonge meiden lopen in foute en weinig verhullende schooluniformen rond en natuurlijk mag er geen seks in een horrorfilm ontbreken. Het past allemaal niet, maar stiekem ook weer wel in het plaatje.

Toch gaat Greta nooit onder je huid zitten en als kijker krijg je ook nooit het idee dat het weleens slecht kan aflopen voor Frances. Dat jammer is, want met iets meer spanning was de thriller van Neil Jordan beter uit de verf gekomen.

Jackson A. Dunn speelt de rol van de angstaanjagende tiener dan ook meer dan uitstekend hoewel het acteerwerk van de cast overwegend goed te noemen is. Maar zoals eerder geschreven moet Brightburn vooral kracht putten uit een aaneenschakeling van scènes vol met buitensporig geweld en een aantal goede schrikmomenten.

Willem de Wolf speelt de rol van de maniakale en moordlustige Ed uitstekend en hij weet dan ook een angstaanjagend personage neer te zetten. De dreiging is dan ook continu aanwezig als Ed het gezin opjaagt en zelfs bezoekt wanneer zij eenmaal op de eindbestemming zijn aangekomen.

De film is sowieso onderhoudend te noemen, want vanaf de eerste minuut is er een spanning aanwezig die de kijker doet verlangen naar bevrijdende onthullingen. Te danken aan het sterke acteerwerk, maar ook aan de naargeestige soundtrack die het mysterie extra kracht bijzet. Nu ontkomt Anvari er niet aan om de horrorclichés te vermijden, maar de lugubere fragmenten en de zogenaamde ‘jump scares’ zijn zorgvuldig getimed.

De zo nu en dan matige CGI-animaties zijn wellicht de enige grote minpunten die ik kan bedenken, maar onderaan de streep heb ik mij prima vermaakt met het vierde deel.

Hoewel Ma rustig opstart is er wel voldoende spanning aanwezig om geboeid te blijven.

Pirates of the Caribbean: At World’s End gaat op dezelfde voet verder als dat we gewend zijn. Met kleurrijke personages, spectaculaire settings en decors en de kenmerkende score van componist Hans Zimmer. Met als kritische kanttekening dat er grotendeels uit hetzelfde vaatje met rum wordt getapt.

Er is niet alleen van alles mis met de opbouw en de uitwerking van het flinterdunne verhaal, maar ook het acteerwerk is zwaar over de top.

The Fast and the Furious: Tokyo Drift mag dan ook gezien worden als een uitstapje hoewel de gebeurtenissen en een aantal personages nog wel terugkeren in latere delen.

Het einde is dan ook zeer beladen doch treffend terwijl het ook het actuele probleem weergeeft dat slachtoffers van seksueel geweld niet altijd worden geloofd.

Wellicht gewaagder dan Fifty Shades of Grey, maar een film die eigenlijk niet in de mainstream cinema categorie thuishoort.

Expliciete beelden van bloederige slachtpartijen worden dan ook niet geschuwd hoewel de eerste aflevering meer is dan een aaneenschakeling van lugubere beelden. Deze worden namelijk prima afgewisseld met een behoorlijke dosis spanning en zelfs met wat romantiek en humor.