Filmrecensies van Tim Bouwhuis

Onthullende onderzoeksdocumentaire gaat te onzorgvuldig om met het onderscheid tussen feiten en motieven. Recensie

De film onderscheidt zich door de dromen en angsten die Qala parten spelen op een vindingrijke manier te verbeelden. Recensie

Doordachte reflecties op de wetmatigheden van dualiteit – leven en dood, lichaam en geest – maken Nowhere Special een passende opvolger van Still Life. Recensie

Deze doldwaze beeldenstorm over relativering vraagt om een hoop relativeringsvermogen. Alles ademt overdaad, en daardoor beklijft er niets. Recensie

Ondanks deze tekortkomingen, al helemaal ten opzichte van Zhang’s benoemde vroegere werk, kun je One Second nog altijd beter kijken dan diens andere producties van de laatste jaren. Recensie

De stilistische keuzes en filmlocaties zijn cruciaal, aangezien Kalatozov betekenis uitdrukt via slimme visuele motieven die in een andere context plots een andere lading krijgen. Recensie

Regisseuse Paz Fábrega laat de plotontwikkelingen in haar loom vorderende speelfilmdebuut nagenoeg achterwege. In plaats daarvan richt ze zich op de troebele gevoelswerelden van haar hoofdpersonen, wiens zoektochten naar de eigen identiteit er door het aanzienlijke leeftijdsverschil heel anders uitzien. Recensie

Telkens overheerst de indruk van levensechte personages, zoals die bijvoorbeeld ook terug te vinden zijn in het vroege werk van de Schotse Lynne Ramsay. Dickie is compleet geloofwaardig in haar hoofdrol. Recensie

De inzichten blijven fragmentarisch, mede omdat de film die fragmentarische aanpak in zijn hybride uitgangspunt omarmt. Recensie

De film had baat gehad bij een scherpe keuze tussen laatstgenoemde vorm van cinema of een vertelling over het lot van Kadlits didactisch geladen droombeeld, dat natuurlijk gedoemd is om als een nachtkaars uit te gaan. Recensie

De helden die films ons graag blijven voorhouden, worden in werkelijkheid helaas maar al te vaak weggevaagd door de storm. Recensie

Een ingetogen drama over empathie en compassie. Recensie

De absolute meerwaarde van Hellhole zit hem uiteindelijk vooral in zijn aanspraak op een groter verhaal, dat vooral via subtiele verwijzingen (bijvoorbeeld naar de transcontinentale vluchtelingenstroom) verteld wordt. Recensie

Deze eerste fictiefilm van de Spaanse regisseuse Meritxell Colell heeft het voorkomen van een subjectieve documentaire. We kijken even vaak náár Mónica als met haar mee, en toch draagt de volledige film haar stempel en perspectief. Recensie

De beste filmkronieken verweven een persoonlijk verhaal met een bredere stroom van (vaak) politiek-historische ontwikkelingen. Neem de som van de twee en je hebt het kloppende hart van So Long, My Son, een episch drama dat China vangt en verbeeldt als een kroniek van verstrijkende tijd. Recensie

Het belang van dit onderwerp is niet te betwisten, maar in Booksmart mist de urgentie: de scènes in kwestie zijn meer statement dan drama. Recensie

In het meest gunstige geval behouden formulefilms in het tienergenre hun balans tussen een onvermijdelijke herkenbaarheid en schaamteloze exploitatie. Then Came You laat zien dat de weegschaal ook zo ver naar één kant kan overhellen dat ze breekt. Recensie

Het is al te simpel om de John Wick-trilogie weg te zetten als niets meer dan een strakke keten van actiesequenties. Ongelijk kan niemand je geven, maar de makers doen wel degelijk meer om hun franchise kleur te geven. Recensie

Haar ‘acteren’ voelt nooit als acteren aan. Alsof de piepjonge Kozlova directe toegang heeft tot een andere werkelijkheid, waarin camera’s niet bestaan en de filmset daadwerkelijk een kooi is. Recensie

Op stilistisch vlak is Vox Lux, geheel gelijk haar voorganger, een stuk ambitieuzer dan ze zich ten aanzien van veel kijkers waarschijnlijk zal kunnen permitteren. Recensie

Een film over beweging, maar wel één die gevaarlijk statisch aanvoelt. Recensie

Het zijn dit soort achtergronden die sturing bieden in een film die zich vrij gemakzuchtig toespitst op vlakke intriges. Recensie

Doorheen de documentaire houdt Menna Laura Meijer (van filmcollectief mint film office) stug vast aan een registrerende stijl, waarbij de camera telkens in statische positie blijft. De enige handreiking die we krijgen is het diverse pallet aan sessies, met als teneur dat die scènes direct ook hun eigen commentaar zijn. Recensie

Het is jammer, maar misschien onvermijdelijk, dat de gehandhaafde stijl en de politieke insteek van de film niet de volledige speeltijd hand in hand kunnen blijven gaan. Recensie