Movie reviews of Julius Koetsier

We zitten in een mooie tijd voor horror: aan de ene kant zijn er de intelligente, kritisch gewaardeerde films van Ari Aster, Robert Eggers en Jordan Peele, maar ook de pure popcornprethorror is al een tijdje bezig aan een comeback. Malignant is een mooi voorbeeld in die categorie. Review

Candyman is dus een film om over na te denken; een ambitieuze, volwassen horrorsequel die niet alleen recht doet aan de thema's van het origineel, maar erop dóórgaat. Helaas is hij als griezelfilm minder effectief. Review

Dromen accuraat weergeven in films lukt zelden, maar Audley en Birney komen flink in de buurt. Strawberry Mansion is geen moment minder dan bijzonder charmant, en bij vlagen meer dan dat. Een film die bewijst dat cinema-magie ook met beperkte middelen mogelijk is. Review

De trilogie is een amusant popproject dat de nostalgie overstijgt door zelfreflectie. Voornaamste kritiekpunt is dat het allemaal wat langgerekt is: welbeschouwd had het hele verhaal inclusief flashbacks misschien net zo goed in twee films of zelfs één film verteld kunnen zijn. Maar laten we niet zeuren over kwantiteit als de kwaliteit er is. Review

Ik had niet eens in de gaten dat er gepoogd was de kijker op het verkeerde been te zetten. Een klein smetje op een genietbare slasher die maar een klein beetje minder goed is dan de voorganger. Review

Philosophy of Horror toont nare dromen, niet zoals de meeste films ze tonen, met toch altijd enige narratieve logica, maar meer zoals ze echt zijn: onmogelijk te volgen, vol half herkenbare flarden realiteit, af en toe een houvast en dan weer chaos. Review

Snyder heeft nog altijd niet veel meer te vertellen dan dat superhelden er erg cool uitzien, en in een duistere wereld leven. Review

Mysterie op zichzelf kan tijdelijk boeien, maar de vraag 'waarom doet ze dat nou?' is niet anderhalf uur lang onderhoudend. Review

Host is een zeer onderhoudende horrorfilm die put uit een herkenbare en deprimerende werkelijkheid. Savage gaat niet op zoek naar diepgang, maar de film maakt haast vanzelf een statement over isolatie. Review

Soms bijzonder pijnlijk, soms wrang geestig. Review

Een inwisselbaar stel vechtersbazen neemt het in de jungle op tegen de alien die de vechtsport uit de titel heeft bedacht. Review

Roald Dahls horrorklassieker is voor Robert Zemeckis vooral aanleiding voor een festijn van digitale effecten, maar ook in die categorie overtuigt hij niet. Review

Een analystische blik op de films ontbreekt. Misschien had het geholpen als Tarantino zelf aan de documentaire had meegewerkt: hij is een van de weinige makers die denkt als een criticus. Maar goed, wat we krijgen is een uur en drie kwartier lofzang en smakelijke anekdotes. Ook leuk. Review

Maar meestal is De Dick Maas methode wat de film moet zijn: een gedegen en enthousiasmerend carrièreoverzicht. Review

Tenet is niet meer dan een betere versie van Inception. Review

Het rustige verteltempo is een opvallende keuze voor een familiefilm, net als het zachte, soms fletse kleurenpalet. Garrone durft, en dat is toe te juichen. Maar helaas, Italofielen: ik vrees dat deze Pinocchio over tien jaar vergeten is, terwijl Disneys meesterwerk dan nog altijd staat als een huis. Review

De plot is wat rommelig, maar Papoulia en Boudali zijn een houvast. Hun rauwe spel roept twee diep tragische vrouwen tot leven, en zet de dromerige film met twee benen in de modder van de realiteit. Review

Dit alles neemt niet weg dat Color Out of Space vaak heel leuk is. Soms lekker grotesk en zwartkomisch. Review

SWALLOW is een bijzonder soort horrorfilm. Niet eng, gruwelijk of gewelddadig, maar diep oncomfortabel. Review

Wanneer je, zoals Nicolas Cage, in heel veel kleine genreproducties verschijnt, kan er eens een Mandy tussen zitten. Vaker beland je echter in iets als A Score to Settle. Review

Hoe groot mijn affectie voor de versie van James Whale uit 1933 ook is: die van Leigh Whannell is de beste Invisbile Man. Review

Ik snap best dat de film door de internationale pers met de grond gelijk gemaakt wordt, maar ik kan niet ontkennen dat ik het laatste half uur met een brede grijns heb gekeken. Brahms' Curse is onderhoudende pulp, die zichzelf godzijdank 100% serieus neemt. Review

Birds of Prey had best wat verder mogen gaan; écht een anarchistische komedie mogen zijn of een keiharde actiefilm – nu blijft het bij flirten met die genres. Maar binnen de kaders van de DC Extended Universe levert Yan een film met een eigen, grijnzende smoel. Review

Hij doet het nog eens over met een (voorlopige) afsluiter die weinig toevoegt, maar zijn hardcore fans vast een plezier doet. Review