Filmrecensies van Julius Koetsier

Afterlife heeft niet meer grappen dan een gemiddelde Marvel-film. Natuurlijk grotendeels afkomstig van Paul Rudd, die met zijn komische charisma nog wel iets weet te maken van een ondankbare rol. Recensie

Last Night in Soho frustreert, omdat het verhaal zoveel potentie heeft, en Wrights enorme talent en oprechte liefde voor het genre voortdurend zichtbaar is, maar de film desalniettemin weinig meer blijft dan een stijloefening. Een hoogst vermakelijke, dat wel. Recensie

Wat werkt in de rommelige, richtingloze film is een aantal effectieve slasherscènes. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd, de ontlading is bruut. Recensie

We zitten in een mooie tijd voor horror: aan de ene kant zijn er de intelligente, kritisch gewaardeerde films van Ari Aster, Robert Eggers en Jordan Peele, maar ook de pure popcornprethorror is al een tijdje bezig aan een comeback. Malignant is een mooi voorbeeld in die categorie. Recensie

Candyman is dus een film om over na te denken; een ambitieuze, volwassen horrorsequel die niet alleen recht doet aan de thema's van het origineel, maar erop dóórgaat. Helaas is hij als griezelfilm minder effectief. Recensie

Dromen accuraat weergeven in films lukt zelden, maar Audley en Birney komen flink in de buurt. Strawberry Mansion is geen moment minder dan bijzonder charmant, en bij vlagen meer dan dat. Een film die bewijst dat cinema-magie ook met beperkte middelen mogelijk is. Recensie

De trilogie is een amusant popproject dat de nostalgie overstijgt door zelfreflectie. Voornaamste kritiekpunt is dat het allemaal wat langgerekt is: welbeschouwd had het hele verhaal inclusief flashbacks misschien net zo goed in twee films of zelfs één film verteld kunnen zijn. Maar laten we niet zeuren over kwantiteit als de kwaliteit er is. Recensie

Ik had niet eens in de gaten dat er gepoogd was de kijker op het verkeerde been te zetten. Een klein smetje op een genietbare slasher die maar een klein beetje minder goed is dan de voorganger. Recensie

Philosophy of Horror toont nare dromen, niet zoals de meeste films ze tonen, met toch altijd enige narratieve logica, maar meer zoals ze echt zijn: onmogelijk te volgen, vol half herkenbare flarden realiteit, af en toe een houvast en dan weer chaos. Recensie

Snyder heeft nog altijd niet veel meer te vertellen dan dat superhelden er erg cool uitzien, en in een duistere wereld leven. Recensie

Mysterie op zichzelf kan tijdelijk boeien, maar de vraag 'waarom doet ze dat nou?' is niet anderhalf uur lang onderhoudend. Recensie

Host is een zeer onderhoudende horrorfilm die put uit een herkenbare en deprimerende werkelijkheid. Savage gaat niet op zoek naar diepgang, maar de film maakt haast vanzelf een statement over isolatie. Recensie

Soms bijzonder pijnlijk, soms wrang geestig. Recensie

Een inwisselbaar stel vechtersbazen neemt het in de jungle op tegen de alien die de vechtsport uit de titel heeft bedacht. Recensie

Roald Dahls horrorklassieker is voor Robert Zemeckis vooral aanleiding voor een festijn van digitale effecten, maar ook in die categorie overtuigt hij niet. Recensie

Een analystische blik op de films ontbreekt. Misschien had het geholpen als Tarantino zelf aan de documentaire had meegewerkt: hij is een van de weinige makers die denkt als een criticus. Maar goed, wat we krijgen is een uur en drie kwartier lofzang en smakelijke anekdotes. Ook leuk. Recensie

Maar meestal is De Dick Maas methode wat de film moet zijn: een gedegen en enthousiasmerend carrièreoverzicht. Recensie

Tenet is niet meer dan een betere versie van Inception. Recensie

Het rustige verteltempo is een opvallende keuze voor een familiefilm, net als het zachte, soms fletse kleurenpalet. Garrone durft, en dat is toe te juichen. Maar helaas, Italofielen: ik vrees dat deze Pinocchio over tien jaar vergeten is, terwijl Disneys meesterwerk dan nog altijd staat als een huis. Recensie

De plot is wat rommelig, maar Papoulia en Boudali zijn een houvast. Hun rauwe spel roept twee diep tragische vrouwen tot leven, en zet de dromerige film met twee benen in de modder van de realiteit. Recensie

Dit alles neemt niet weg dat Color Out of Space vaak heel leuk is. Soms lekker grotesk en zwartkomisch. Recensie

SWALLOW is een bijzonder soort horrorfilm. Niet eng, gruwelijk of gewelddadig, maar diep oncomfortabel. Recensie

Wanneer je, zoals Nicolas Cage, in heel veel kleine genreproducties verschijnt, kan er eens een Mandy tussen zitten. Vaker beland je echter in iets als A Score to Settle. Recensie

Hoe groot mijn affectie voor de versie van James Whale uit 1933 ook is: die van Leigh Whannell is de beste Invisbile Man. Recensie