Movie reviews of Thierry Verhoeven

Een aangenaam onderhoudende film, al kan deze helaas niet tippen aan zijn voorganger.

Een overmoedige zeiler ziet zich door omstandigheden gedwongen een alternatieve koers te varen. Deed de film dat ook maar.

Het potentierijke uitgangspunt van de nacht waarop alle criminaliteit is toegestaan wordt maar weer eens verkwanseld.

Een lijvige speelduur, imposante beelden en opzwepende muziek maken nog geen epos.

Wil duidelijk niets anders te zijn dan een simpele komedie en kwijt zich daarin heel aardig van zijn taak.

Hotel Artemis weet dat gras geniepig voor de voeten van de Wicks moordende collega’s weg te maaien.

In het zeer onderhoudende Escobar staat eindelijk de man zelf centraal.

Een uiterst sterk staaltje parallelmontage.

Met name geschikt voor mensen die graag naar narigheid kijken. En naar zichzelf.

Lichtelijk overbodige remake waarvan de tekortkomingen minder zouden opvallen als hij meer zijn eigen koers zou varen.

Een voorspelbare rit kan echter nog steeds genietbaar zijn vanwege boeiende passagiers...

De narratieve draad is dusdanig dun dat dit verhaal met een beetje schaafwerk prima in een korte film zou kunnen worden uitgewerkt.

Ferenc Török werkt het eenvoudige uitgangspunt netjes uit door de centrale thema's vrij baan te geven...

Hoewel de centrale gimmick zorgt voor een aantal amusante scènes, schiet Truth or Dare tekort door nooit echt spannend of creatief te worden.

Functioneert behoorlijk als de eerste helft van een finalewedstrijd.

Pure pulp, maar met lage verwachtingen nog best te genieten.

Een enkele onderlinge verhouding heeft verhaaltechnisch potentie, maar wanneer de ellende eenmaal losbarst, wordt daar weinig meer mee gedaan.

Het is de vraag hoeveel mensen ervoor warm zullen lopen, maar wat betreft onnodige vervolgen kun je het een stuk slechter treffen.

Een richtingloze film die allerlei balletjes opgooit die nooit worden opgevangen.

Er komt namelijk maar weinig tactiek bij kijken. Het is min of meer de film in een notendop...

Het is aldus prettig dat niet bijster lang om de hete brij heen wordt gedraaid.

Visser grijpt daarnaast menige gelegenheid aan om dingen net wat creatiever in beeld te brengen dan velen nodig zouden achten.

Gelukkig wordt alles uit de kast getrokken om de belofte van de spectaculaire opening dubbel en dwars in te lossen. Daarmee is het taaie middenstuk snel vergeten.

Dankzij sterk acteerwerk, scherpe dialogen, snedige humor en een aangenaam losse stijl kijkt het nog steeds lekker weg...