Movie reviews of Rick Schuttinga

Het gevoel van Buñuel in the Labyrinth of the Turtles is knus.

Dumbo is een teleurstelling als je een live action remake van het origineel verwacht, maar óók als je een kwaliteitsfilms met inhoud hoopt te zien. Kijk Dumbo uit 1941 gewoon weer eens, de klassieker die het wél waard is om je tijd aan te besteden.

. Dat verbeelding en werkelijkheid door elkaar heen lopen maakt het verhaal niet duidelijker, vooral omdat het verschil tussenbeide onzichtbaar blijft. Dus als je na de slotscène nog steeds geen idee hebt waar de film over gaat is dat helemaal niet erg, want dan heb je alsnog een cinematografisch hoogtepunt gezien.

Elsie Fisher zet een mooi naïef en onhandig personage neer, iemand die we zelf ooit ook zijn geweest, en waarvan we nu weten dat het allemaal wel goedkomt.

Ondanks - of juist dóór - de zware en sombere toon een prachtfilm. Eén die je kijk op de wereld verruimd.

Een film zonder duidelijke clou, maar dat pretendeert The Beast in the Jungle ook niet te hebben. Gewoon een dromerig poëtische film over het alleroudste thema liefde en romantiek.

Een prima Nederlandse film, maar je blijft achter met veel open eindes, onbeantwoorde vragen en te makkelijke keuzes.

Vond je The Big Short een boeiende film, dan is Vice weer een aanrader; van dezelfde regisseur Adam McKay. De structuur is hetzelfde: het bizarre verhaal achter een wereldwijd bekend gegeven, verhelderend vertelt in een vlotte film.

Verrassend in verhaal is Green Book niet. Alle ups en downs zitten erin, maar daar gaat het niet om, wel om de humor en het hoge feel good gehalte.

Leto is een rockmusical met lekkere songs en een goede bijpassende soundtrack. Dompel je onder in een onvervalste vakantie vibe.

Het resultaat is iets wat schuilt tussen onderzoeksjournalistiek en complottheorieën.

Enorm spannend.

Met een ontknoping die voor de hand liggend lijkt, maar door de juiste zaadjes te planten gaandeweg, klopt het perfect. Het mooie einde maakt het helemaal af.

Het decor, de minimalistische (klassieke) muziek, kostuums, make-up en pruiken; alles is een lust voor het oog. Samen met de koninklijke waanzin aan het hof maakt het The Favourite nu al een favoriet van dit nieuwe jaar.

Verhaalvertelling is perfect in balans. En de verdeling van de personages is precies goed.

Het is de kwaliteit die te wensen overlaat: onwijs slecht script, vreemde verhaalkeuzes, te rap afgemaakte scènes, slordige montage en een afgeraffeld totaalbeeld.

Het verhaal is bijna ondersteunend aan de visuele pracht. Scheurend over verlaten vlaktes, vliegend door de lucht en schuilend onder de grond. Zeer divers en een genot om naar te kijken.

De film bevat mooie beelden, met aandacht voor detail gemaakt.

Op zekere hoogte stelt de film discriminatie aan de kaak, maar dan op een luchtige manier, zonder opdringerig te zijn. Humor is immers het krachtigste wapen.

Vreemd en apart is Gräns zeker, maar wel zo vakkundig en aantrekkelijk gemaakt - én boeiend vertelt - dat de film iedereen meekrijgt, of je nu van fantasierijke films houdt of niet.

Als docu is The Man Who Stole Banksy niet informerend, entertainend of anderszins. Het lijkt er sterk op dat de film zelf slachtoffer wordt van wat ze verguizen: beter worden door de bekendheid van anderen.

Als vreemd een criterium is om een film te zien, dan is Boarding School een dikke aanrader. Voor als je niet van conventies houdt en creatieve ideeën wel kunt waarderen.

Tien minuten introductie en de overige vijf kwartier griezelen op het festival. Daarmee is Hell fest prima middelmatige horror.

Het realisme spat van het scherm, dat is het meest beangstigend.