Movie reviews of Rick Schuttinga

Beats is een zeer vermakelijk tijdsbeeld. Het gecontroleerde gevoel, je afzetten tegen de gevestigde orde en de anarchistische insteek. De setting en styling is passend, met talloze graffiti leuzen op vervallen muren en met rake one-liners van deejay D-Man.

Bumperkleef is een onderhoudende thriller en bij vlagen voldoende spannend.

Bij de aftiteling slaak je een kreet van verwondering: dat film dit met je kan doen. Zelden weet een film je écht diep te raken, wat maar aantoont dat parels als Portrait de la Jeune Fille en Feu zeldzaam zijn. Dit moet gezien en mag gewaardeerd worden.

Die gezinsdynamiek, hoe iedereen onder de stress leidt; het zorgt voor een indrukwekkende film.

The Goldfinch is zeker niet slecht gemaakt, maar je vraagt je continu af wat de bedoeling precies is. Dat nadenken en overal een betekenis achter zoeken is vermoeiend. Dagen later blijft The Goldfinch nog steeds een raadsel. Geen fijne, maar zo'n irritante waarbij je de oplossing al niet eens meer hoeft te weten.

Veel zaken worden onvoldoende belicht en kunnen beter weggelaten worden. In de trailer gaan de tieners naar de kermis, iets wat niet in de film zit, dus knippen kunnen ze wèl in de montage. Had dat meer gedaan en hou vervolgens de essentie over. Door het matige spel van de tieners en het slechte script was de film alsnog niet goed geweest, maar sowieso beter dan nu.

De Patrick is een heerlijk absurdistische film van Vlaams-Nederlandse bodem. Met een toffe Pierre Bokma en de altijd sterk spelende Hannah Hoekstra. En die zoektocht van Patrick? De oplossing is even rigoureus als mooi als simpel.

Het verhaal is versnipperd met een te grote nadruk op de roots van Nina. Haar liefdesleven en familie moeten diepgang bieden, maat leiden af van de essentie. De scènes op de set maken wél indruk. De wil van de actrice om te slagen en de veeleisende regisseur zorgen voor een explosieve cocktail. De stijlvolle setting, kleuren en sfeer zien er aantrekkelijk uit.

Light of My Life lijkt daarmee op een persoonlijk prestigeproject, maar met deze film als resultaat kun je als kijker alleen maar blij zijn dat Casey de gewaagde gok heeft durven maken.

Ken je de man van naam, beroep en heb je ooit een aria van hem gehoord, maar ken je de persoon zelf verder nauwelijks? Dan sluit je Luciano Pavarotti in je hart na het zien van deze anderhalf uur durende documentaire.

De clou van Wilkolak is krachtig en eenvoudig tegelijk. En ondanks een paar gevaarlijk bloederige aanvallen van de vrijgelaten herdershonden, zit de spanning met name bij de psychologisch getraumatiseerde kinderen.

Het script is zeker niet foutloos - sommige zaken zijn te kort door de bocht - maar Benchetrit doet er verder bijzonder weinig mee.

Er is nauwelijks een genre toe te kennen aan deze film. De meest voor de hand liggende is een spookverhaal, maar In Fabric is veel meer dan dat. Een ode aan de genrefilm van de voorbije jaren. Zo één die lang niet iedereen kan waarderen. Maar hoewel een vreemde film is dit tegelijkertijd een zeer intrigerende.

Zonder een onderwijzende boodschap of maatschappijkritische vraag te willen stellen laat de documentaire Veearts Maaike het hedendaagse boerenleven zien.

Regisseur Jim Jarmusch legt in zijn nieuwste film duidelijk de focus op humor, maar ook dat is nauwelijks aanwezig. Niets persoonlijker dan komedie, maar luisterend naar de volle bioscoopzaal kan maar een handjevol mensen de grappen waarderen.

Je hoeft geen kunstkenner te zijn om werken en stijlen te herkennen. De schilderijen die voorbijkomen zijn uit alle stromingen en van alle tijden, dus voor ieder wat wils. Los daarvan is de stijl van de film zelf een lust voor het oog. Een verhaal over kunst wat zelf een kunstwerk is geworden.

Het verhaal is eenvoudig in omvang en daardoor neigt het misschien naar saai, maar toch voelt dit niet zo. Het rustige tempo geeft de film karakter. De flow, al is het op een lager pitje, is consistent.

Der Goldene Handschuh is voor de genreliefhebber, niet voor de casuele kijker. Verwacht geen persoonlijke verklaringen, maar aanschouw de bijna misselijkmakende viezigheid.

De laatste scène maakt de weg vrij voor film drie in deze serie. We zullen vast weer jaren moeten wachten, reikhalzend zal niemand er naar uitkijken.

The Biggest Little Farm doet iets met je, hij raakt je. Positiviteit voert de boventoon, maar zonder dalen geen hoogtepunten.

Misschien zit Mug gewoon overvol belangrijke elementen en is het tegelijkertijd zo leeg dat het saai is. De scènes zijn vaak geschoten met een halve focus, iets wat het verhaal juist goed zou doen: specifiekere focus en dat beter uitlichten.

Ma is een middelmatige film die nergens vernieuwend is of weet te overtuigen in bewezen concepten. Het bestaansrecht is wankel. Je irriteert je niet tijdens Ma, maar goed tijdverdrijf is het evenmin waardoor je deze film niemand kunt aanraden.

Het gevoel van Buñuel in the Labyrinth of the Turtles is knus.

Dumbo is een teleurstelling als je een live action remake van het origineel verwacht, maar óók als je een kwaliteitsfilms met inhoud hoopt te zien. Kijk Dumbo uit 1941 gewoon weer eens, de klassieker die het wél waard is om je tijd aan te besteden.